Το Ελληνικό Παράδοξο της Ακρίβειας: Γιατί Πληρώνουμε Ακριβά σε μια Φτηνή Αγορά;

Πριν η εσωστρέφεια και η γκρίνια γίνουν εθνικό σπορ, ας κάνουμε μια ειλικρινή παραδοχή. Ο πόλεμος κατά της ακρίβειας, που τόσο διαφημίστηκε από τα κυβερνητικά στελέχη, μάλλον στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία. Οι τιμές όχι μόνο συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία, αλλά τραβούν την ανηφόρα, και οι συνήθεις δικαιολογίες περί «εισαγόμενης ακρίβειας» ή «πολέμων» έχουν πλέον εξαντληθεί. Πολλά από τα προϊόντα που πουλιούνται στην εγχώρια αγορά, σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα βρίσκεις πολύ πιο φθηνά.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πετρέλαιο. Ενώ η τιμή του στην παγκόσμια αγορά διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα, η Ελλάδα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις διεθνώς για την ακρίβεια. Το πιο ακριβό πετρέλαιο στην Ευρώπη και τα παράγωγά του αυξάνουν δραματικά το κόστος λειτουργίας των επιχειρήσεων, ωθώντας τις τιμές ακόμα πιο ψηλά. Είναι δυνατόν η Ευρώπη να μας υποβάλλει να έχουμε διπλό φόρο κατανάλωσης, όταν οι άλλες χώρες φορολογούν τα καύσιμα τους στο μισό; Ή μήπως όλα αυτά γίνονται για να δημιουργούνται πρωτογενή πλεονάσματα και να μοιράζονται ως επιδόματα, σε μια αναχρονιστική προσέγγιση που παραπέμπει σε παλιές, ξεπερασμένες τακτικές;

Ανάλογη είναι η κατάσταση και με τα αγροτικά προϊόντα. Σε μια κατεξοχήν αγροτική χώρα, οι τιμές στα φρούτα και τα λαχανικά έχουν ξεφύγει, παρόλο που βρίσκονται σε αφθονία αυτή την περίοδο. Είναι ένας παραλογισμός που αποδεικνύει ότι τα προβλήματα έχουν εγχώρια αιτία και δεν είναι αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων. Η κυβέρνηση δεν τολμά να αγγίξει την πηγή του προβλήματος, δεν βάζει φρένο στις ορέξεις των ολιγοπωλίων και δεν ελέγχει το νοσηρό σύστημα μεταφοράς, διανομής και εμπορίου, όπου δεκάδες μεσάζοντες εκμεταλλεύονται την απουσία ελέγχων και κανόνων.

Η ακρίβεια, όμως, δεν ροκανίζει απλώς τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Η έλλειψη αγοραστικής δύναμης επηρεάζει άμεσα τους τζίρους των επιχειρήσεων, καθώς οι πολίτες δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να καταναλώνουν όπως παλιά. Αλλάζει την κοινωνική και αγοραστική συμπεριφορά ακόμα και στον τομέα του «ευ ζην», όπως η εστίαση και η διασκέδαση. Ακόμη και ο τουρισμός επηρεάζεται. Είναι ξεκάθαρο, φέτος, ακόμα και σε περιοχές όπως η Χαλκιδική, ότι η ακρίβεια αλλάζει τις συνήθειες τόσο των ξένων όσο και των ντόπιων επισκεπτών. Ο εξορθολογισμός των τιμών είναι πλέον πανάκεια και αναγκαιότητα αν θέλουν κάποιοι να επιβιώσουν, γιατί το τουριστικό προϊόν δεν είναι κάτι σταθερό.

Είναι μια αλυσίδα που πληρώνουν όλοι. Οι επιδοματικές πολιτικές και τα δώρα της ΔΕΘ δεν λύνουν το πρόβλημα, απλώς ανακουφίζουν πρόσκαιρα. Χρειάζεται ένα πραγματικό σχέδιο, μια στρατηγική που να αντιμετωπίζει τις ρίζες του προβλήματος, πριν η ακρίβεια αφήσει πίσω της ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή.