Η παρακαταθήκη του Καλλικράτη: Όταν η Αρναία πάλεψε για την ιστορία της

Ο πρώην δήμαρχος Λάζαρος Λαζάρου ξανανοίγει το κεφάλαιο του “Καλλικράτη”, φωτίζοντας τα παρασκήνια μιας εποχής που καθόρισε το μέλλον της περιοχής.

Μια ανάρτηση-ποταμός από τον πρώην δήμαρχο Αρναίας, Λάζαρο Λαζάρου, έρχεται να μας ταξιδέψει πίσω στο 2010, τότε που ο «Καλλικράτης» αναδιάρθρωνε τον χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και η Αρναία έδινε έναν αγώνα για να διατηρήσει την ιστορική της υπόσταση. Με αφορμή την παρότρυνση ενός φίλου να γράψει ένα βιβλίο για εκείνα τα γεγονότα, ο κ. Λαζάρου αποφασίζει να δώσει τη δική του απάντηση μέσα από τα social media, αποκαλύπτοντας μια σειρά από απογοητεύσεις, ματαιώσεις αλλά και μια στιγμή ανθρώπινης ζεστασιάς που έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη του.

Μια πάλη με τους «Καισαρίσκους» της πολιτικής

Ο κ. Λαζάρου περιγράφει μια πορεία γεμάτη εμπόδια, αναδεικνύοντας την πολιτική ατολμία, τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες και την αδιαφορία των τότε ιθυνόντων. Μιλά για τη μη ολοκλήρωση του νομοσχεδίου από τον Προκόπη Παυλόπουλο, για την «πολιτική αφέλεια» συνεργατών του που οδήγησε σε λαϊκές συνελεύσεις την ώρα της νοσηλείας του, αλλά και για την «δήθεν» αφέλεια ενός βουλευτή της ΝΔ που τάχθηκε υπέρ της απόσπασης των Ζερβοχωρίων.

Η αφήγηση γίνεται ακόμα πιο γλαφυρή όταν περιγράφει τις αλλεπάλληλες επισκέψεις στην Αθήνα και τις συναντήσεις που έγιναν. Με λόγια γεμάτα πικρία, αναφέρεται στα «φίλια πυρά» που δέχτηκε μέσα στη Βουλή, στην ταπείνωση να περιμένει τον Μάκη Βορίδη να τελειώσει τη μηλόπιτά του για να τους δώσει πέντε λεπτά από τον χρόνο του, στην άρνηση του Γιάννη Ραγκούση να τους συναντήσει, αλλά και στην «επίθεση προσωπικής γοητείας» από την Θεοδώρα Τζάκρη.

Η ομορφιά της ανθρώπινης επαφής

Μέσα σε αυτή τη «δυσωδία» των προσωπικών υπολογισμών και των «σημαδεμένων τραπουλών», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, ο κ. Λαζάρου ξεχωρίζει μια συνάντηση. Μια επίσκεψη στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Σε αντίθεση με τους «Καισαρίσκους» που συνάντησε, ο Αρχιεπίσκοπος στάθηκε με σεβασμό απέναντί του. Σηκώθηκε από την καρέκλα του για να τον κεράσει, τον άκουσε με «θρησκευτική ευλάβεια» και του μίλησε ανθρώπινα.

«Ήταν η όαση μέσα στη δυσωδία των ημερών», γράφει ο κ. Λαζάρου, επισημαίνοντας πως αυτή η στιγμή ήταν ένα μάθημα ζωής. Σε έναν κόσμο πολιτικών σκοπιμοτήτων, η απλή, ανθρώπινη επαφή και ο σεβασμός ήταν αυτά που τελικά μέτρησαν περισσότερο, ακόμα και αν ο αγώνας για την Αρναία εκείνη την εποχή είχε αποβεί άκαρπος.

Θα μπορούσε άραγε αυτή η οδυνηρή εμπειρία να αποτελέσει ένα μάθημα για το πώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση, αντιμέτωπη με τις κεντρικές πολιτικές αποφάσεις, μπορεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της