Η κεντροαριστερή πολυκατοικία μια ευχάριστη παρέα…
Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης
Ενδιαφέρον ως τώρα και διαχρονικά είχε η λεγόμενη κεντροδεξιά πολυκατοικία όπου το συμπέρασμα μετά από τόσα χρόνια είναι ότι οι διαφορές μεταξύ των ενοίκων είναι τόσο μεγάλες που δύσκολα μπορούν να καλυφθούν. Σήμερα όμως υπάρχει και η λεγόμενη κεντραριστερη πολυκατοικία που έχει το γούστο της. Όχι μόνο για τα σενάρια ένωσης της που μάλλον είναι πολύ μακριά με την ένωση του χώρου αλλά και από το γεγονός ότι πλακώνονται μεταξύ τους στο ίδιο διαμέρισμα. Φανταστείτε τι θα γινει αν ενοποιηθούν. Άλλωστε σε όλη την Ευρώπη η κεντροαριστερά με την Αριστερά έχει άλλα κόμματα. Μόνο στην Γαλλία υπήρξε μια συγκολλητικη ουσία που οδήγησε τους Γάλλους Πράσινους, Κομμουνιστές, αριστερούς και Σοσιαλιστές να γίνουν ένα σώμα. Τό όνομα αυτής είναι ΛΕΠΕΝ. Αλλα πόσο εξύμωρο είναι να βλέπεις κάτω από την ίδια στέγη τον Μελανσόν της Ανυπότακτης Γαλλίας με τον πρώην Πρόεδρο Ολαντ που κατέβηκε Βουλευτής. Από Δήμαρχος Κλητήρας δηλαδή. Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος την ευρωπαϊκή κεντροαριστέρα και ας δούμε τι γίνεται με την Ελληνική.
Αν δεν κατέβουν οι τόνοι στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και δεν υποχωρήσει η εσωκομματική φαγωμάρα με τον πόλεμο που άνοιξε ο Στέφανος Κασσελάκης ακόμα και με τον Αλέξη Τσίπρα κατηγορώντας τον ουσιαστικά για υπονομευτή και ότι επί θητείας του κινούνταν και μαύρο χρήμα στο κόμμα, τότε οδηγούνται ολοταχώς στην αυτοδιάλυση.
Κι ενδεχομένως θα δούμε και σκηνές απείρου κάλλους με πολιτικά ξεκατινιάσματα. Ήδη αμφισβητείται ο Στέφανος Κασσελάκης από την ομάδα των 87 που πολλοί από αυτούς τον στήριξαν, ενώ τώρα ζητούν την παραίτησή του.
Το πρόβλημα φυσικά δεν λύνεται με κάποιες διαγραφές και αποχωρήσεις, ώστε να επιτευχθεί η ιδεολογική καθαρότητα που επιθυμούν-άραγε ποια είναι αυτή- κινδυνεύοντας να μείνει το κόμμα χωρίς στελέχη και φυσικά χωρίς ψηφοφόρους.
Ο Στέφανος Κασσελάκης έπαιξε και έχασε, αφού φάνηκε ότι δεν μπορεί να παραμείνει ως ηγέτης στο συγκεκριμένο κόμμα, με τα υπάρχοντα στελέχη και με αυτή την ιδεολογία. Κι ούτε να το χρησιμοποιήσει ως μαγιά για τη μετεξέλιξη που προφανώς θέλει να το οδηγήσει.
Σε ένα κόμμα αρχηγικό δηλαδή κομμένο και ραμμένο στα δικά του μέτρα και με μία διαφορετική ιδεολογία. Τώρα τον στενεύει το κομματικό κουστούμι του ελεγχόμενου αρχηγού που πρέπει να σέβεται τα όργανα και τις καταστατικές και εσωκομματικές διαδικασίες.
Ζηλεύει μάλλον την αρχηγική εμφάνιση που είχε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει και να αποδεχτεί ότι αυτό οφείλεται στη συνένωση δυνάμεων που επετεύχθη επί θητείας του πρώην προέδρου και επειδή μπόρεσε και τους πρόσφερε εξουσία και μία τετραετή κυβερνητική θητεία, ασχέτως αν μετά τα έκαναν …θάλασσα.
Και φυσικά με όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν και πολλά που ακολουθήσουν, ακόμα και μια επάνοδος του Αλέξη Τσίπρα δεν θα σημάνει και κάτι νέο για το ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν συνοδευτεί με μια ευρύτερη συμμαχία δυνάμεων, κυρίως βέβαια με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Αν και εκεί οι σύντροφοι περνούν βέβαια το δικό τους Γολγοθά και με την αμφισβήτηση του προέδρου Νίκου Ανδρουλάκη, την εμφάνιση πολλών επίδοξων αρχηγών και οδηγούνται σύντομα στις εσωκομματικές κάλπες.
