Ο τουρισμός έφυγε, η ακρίβεια έμεινε όπως και η φοροδιαφυγή…

Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης

Οι τουρίστες λένε πάντα ανεβάζουν τις τιμές στην Χαλκιδική… Πάγιο δόγμα ιδιαίτερα στην εστίαση που έχει καθιερωθεί. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν οι χιλιάδες Έλληνες, που είτε νοικιάζουν σπίτια ή ξενοδοχεία, είτε διαθέτουν τις λεγόμενες δεύτερες κατοικίες, σε καμία των περιπτώσεων να μην πλησιάζουν σε ταβέρνες… Φέτος όμως αυτή η ανισότητα λίγο πολύ μειώθηκε όχι γιατί έπεσαν οι τιμές στην Χαλκιδική, αλλά γιατί ανέβηκαν σε άλλες πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη.

Τώρα όμως που έφυγαν οι τουρίστες, η ακρίβεια μας έμεινε. Από την εστίαση μέχρι και τα σούπερ μάρκετ που το καλάθι γεμίζει με δαπάνες τουλάχιστον 10% μεγαλύτερες σε σχέση για παράδειγμα με τις Σέρρες, την Βέροια ή την Καβάλα. Αυτό όμως είναι πολύ δικό μας πρόβλημα. Η μεγάλη εικόνα δείχνει πως σε καμιά των περιπτώσεων η Κυβέρνηση δεν δείχνει έτοιμη αλλά και ικανή να αντιμετωπίσει την κατάσταση, παρά τις πιέσεις που δέχεται…

Την ώρα που το κυβερνητικό επιτελείο πιέζεται όχι μόνο δημοσκοπικά, αλλά και πραγματικά πλέον για τις ανεξέλεγκτες αυξήσεις στην αγορά, που είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και καλείται να δώσει άμεσα λύση, κάνει μια επικοινωνιακή κίνηση αντιπερισπασμού, με τον ανένδοτο αγώνα για την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Άλλο το ένα πρόβλημα όμως και διαφορετικό το επόμενο. Και φυσικά ούτε κουβέντα για το πολύ υψηλό φόρο στα καύσιμα και το ΦΠΑ στα τρόφιμα. Αλλά θέλει να εφαρμόσει αυθαίρετα και οριζόντια κεφαλικό φόρο στους μικροεπαγγελματίες.
Οι υπερβολικές όμως αυξήσεις φαίνεται ότι πλέον δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο, όπως μας το παρουσίαζαν, αλλά μόνιμο και επαναλαμβανόμενο, που θα το βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας.

Αλλά άρχισε ήδη ο ανένδοτος αγώνας για τη φοροδιαφυγή και από προχθές κρεμάνε στα μανταλάκια ονόματα εταιριών που αισχροκερδούν και επαγγελματιών που φοροδιαφεύγουν. Μαζί με τα ξερά θα κάψει και τα χλωρά, αδικώντας πολλούς, ενώ είχε τη δυνατότητα να τους ελέγξει. Ηλεκτρονικά βιβλία, αγορές με κάρτες, τραπεζικά δεδομένα, τεκμήρια αναιτιολόγητου πλουτισμού οικογένειας κλπ.
Από την άλλη όμως επικρατεί μία εντελώς διαφορετική λογική στους συνδικαλιστικούς τους φορείς, επιμελητήρια και συνδέσμους. Αναφέρονται σε άδικα μέτρα, αλλά δεν αναλογίζονται γιατί να φοροδιαφεύγουν τόσοι πολλοί.
Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται με τη λογική του άσπρου και μαύρου, γιατί και οι παραβάτες θα πρέπει να πληρώσουν. Εξάλλου αυτό το απαιτούν και πολλοί επαγγελματίες, που αισθάνονται τα συνήθη κορόιδα, αφού είναι οι συνεπείς που πληρώνουν τους φόρους και τις υποχρεώσεις τους, αντιμετωπίζοντας έναν αθέμιτο ανταγωνισμό από επιτήδειους.
Συνεπώς θα έπρεπε να υπάρχει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα και έμμεσοι φόροι σε λογικά επίπεδα που να μπορούν να ανταπεξέρχεται. Αλλά κυρίως πολίτες και επιχειρηματίες θέλουν να βλέπουν την ανταποδοτικότητα του δημοσίου με βάση αυτά τα οποία πληρώνουν για να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και φορολογική συνείδηση