Δύσκολος ο χειμώνας για τις επιχειρήσεις της Χαλκιδικής
γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης
Η αλήθεια είναι δυστυχώς ο επιχειρηματικός κόσμος της Χαλκιδικής, αυτός που κινείται στα αστικά κέντρα και όχι στα τουριστικά μέρη, υποφέρει. Επί της ουσίας μαζεύει μόνο χρέη. Μπορεί η εικόνα να παρουσιάζεται με θετικό ισοζύγιο, αλλά αν αναλυθεί στις περιοχές που οι Χαλκιδικιώτες μένουν μόνιμα (Νέα Μουδανιά, Πολύγυρο, Αρναία) θα διαπιστώσει ότι τα λουκέτα υπερτερούν. Άλλο ένα αποθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι καταρρέουν οικογενειακές επιχειρήσεις που κατάφεραν να αντέξουν από την δεκαετία του 70′.
Τα ενοικιάζεται και τα πωλείται στις τοπικές επιχειρήσεις πολλαπλασιάζονται από τις ετικέτες κολλημένες στα τζάμια. Ευθύνη για αυτό έχουμε όλοι: Οι τοπικοί φορείς, ο ΟΤΑ αλλά και τα συνδικαλιστικά όργανα που έχουν σαφέστατη έλλειψη διεκδικητικότητας. Από την άλλη η αδυναμία υιοθέτησης μόνιμων σχεδίων για έξοδο από την κρίση, που θα έπρεπε να πάρει η πολιτεία, προμηνύει δύσκολους καιρούς για την τοπική μας οικονομία. Αν προσθέσουμε και την γλυκόπικρη γεύση που αφήνει στους αγρότες η διακομιδή ελλιών, καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα ζορίζουν.
Το πιο δυσάρεστο βέβαια που καταλαβάινουμε οσοι ακόμη κινούμαστε στην τοπική αγορά, είναι ότι έχει εξαντληθεί η υπομονή των τοπικών επαγγελματιών της Χαλκιδικής, οι οποίοι –ιδίως όσοι ασχολούνται με κλάδους που πλήττονται δυσανάλογα από τον κορωνοϊό και την ενεργειακή κρίση- δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις είναι δύσκολες. Ακούμε για ανάπτυξη, αλλά το θέμα είναι τι φτάνει στον επαγγελματία και τον κόσμο που είναι οι πελάτες του επαγγελματία. Αυτό που βλέπουμε εδώ κι αρκετά χρόνια είναι πως πάμε από το κακό στο χειρότερο. Το μόνο που κάνουν οι τοπικές επιχειρήσεις είναι να μαζεύουν χρέη, τίποτα άλλο.
Οι επαγγελματίες της Χαλκιδικής κάνουν υπομονή από το 2010, όταν τότε στην οικονομική κρίση «φαγώθηκε το λίπος» ενώ στη συνέχεια κορωνοϊός κι ενεργειακή κρίση δοκιμάζουν τις αντοχές και το πορτοφόλι όλων. Ακόμη και το ζήτημα με τις επιστρεπταίες ήταν μια κοροϊδία. Δεν μπορεί να δίνεις επιδότηση στα κλειστά μαγαζιά για να μπορέσουν να ζήσουν οι επιχειρηματίες και μετά από ένα χρόνο να τους ζητάς μέρος των χρημάτων πίσω. Τα λεφτά αυτά φαγώθηκαν. Ξεχωριστή περίπτωση είναι τα καταστήματα εστίασης που δεν μπορούν ούτε με δυο μήνες το καλοκαίρι ούτε και με δυο μέρες την εβδομάδα να είναι βιώσιμα.
Ας μην πιάσουμε και τα δομικά προβλήματα των επιχειρηματιών όπως το παρεμπόριο που στην Χαλκιδική κυριαρχεί όπως και η έλλειψη υποδομών. Σε κάποια πράγματα δεν μας φταίει το κράτος αλλά φταίμε κι εμείς. Θα πρέπει να γίνουμε πιο διεκδικητικοί. Η έλλειψη διεκδικητικότητας είναι βασικός πυλώνας στην παθογένεια της Χαλκιδικής μας.
Με τον χειμώνα να πλησιάζει, ο μεγαλύτερος προβληματισμός των επαγγελματιών έχει να κάνει με το πως θα ανταποκριθούν στους λογαριασμούς ρεύματος. Μία μεσαία τοπική επιχείρηση που πλήρωνε 400-500 ευρώ το μήνα ρεύμα, έχει φτάσει πάνω από 1.000 ευρώ. Στα Νέα Μουδανιά έχουν ανοίξει πάρα πολλά καταστήματα πώλησης καφέ στο χέρι. Είναι όμως βέβαιο ότι με καφέ στα 2 ευρώ δεν πρόκειται να βγάλουν χρήματα. Το μόνο που θα κάνουν αυτά τα καταστήματα είναι να διογκώνουν τα χρέη τους.
