Η δυναμική του, η δύναμη του…

Είναι όμως όλα αυτά αρκετά μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές που θα δοκιμαστεί στην κάλπη; Προφανώς και όχι.  Υπάρχουν ακόμα πολλά προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν,  τόσο στο εσωκομματικό μέτωπο αλλά και στις  κομματικές  οργανώσεις  σε τοπικό επίπεδο.Όσο και στην ξεκάθαρη η αντιπολιτευτική γραμμή που πρέπει να ακολουθήσει,  με ένα ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο που θα δίνει απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα της χώρας και των πολιτών. Ο συναισθηματισμός στην πολιτική δεν κρατά και πολύ,  αν δεν γίνουν και κάποια πρακτικά βήματα, που  θα στηρίξουν το νέο αφήγημα.

Και οι αρχηγοί από μόνοι τους δεν μπορούν να φέρουν τη διαφορά,  αν δεν υπάρχει δίπλα στον πολίτη και ο κομματικός στρατός,  οι λεγόμενες οργανώσεις βάσης και   τα στελέχη για να πιστέψουν και οι πολίτες ότι κάτι καινούργιο κυοφορείται στο κόμμα.
Πέραν από τη δυνατότητα που απέκτησαν κάποιοι δυσαρεστημένοι να έχουν ενεργό ρόλο σήμερα και το διακαή πόθο των παλαιών Πασόκων που θέλουν να ξαναδούν το κόμμα τους να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή στα πολιτικά πράγματα.

Πολλά θα εξαρτηθούν από σωστές  εκτιμήσεις και τις θέσεις στα μεγάλα προβλήματα και όχι στην  υπεραισιοδοξία και την υποβάθμιση της δυναμικής και του ρόλου των αντιπάλων. Και ο δρόμος για ένα καλύτερο αποτέλεσμα,  δεν είναι και τόσο εύκολος με τα σημερινά δεδομένα.

Έντονος ο προβληματισμός στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τα προβλήματα που επικρατούν στη λειτουργία του καθημερινού φύλλου της Αυγής, που από ότι φαίνεται θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να την κρατήσει.
Γιατί τα προβλήματα  έρχονται στη χειρότερη χρονική περίοδο επικοινωνιακά,  λίγο πριν το συνέδριο του κόμματος και ίσως  σε μία εκλογική χρονιά όπως δείχνουν τα πράγματα. Το μεγάλο αγκάθι,  τι θα πράξει με τους εργαζόμενους, για να γίνει βιώσιμη.
Που έχουν ήδη υποστεί μείωση των μισθών τους, τους οφείλει μεγάλα ποσά, υπάρχει αβεβαιότητα στο εργασιακό τους μέλλον και συγχρόνως  η διαχείριση του προβλήματος πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο, που να μη φανούν ανάλγητοι ως εργοδότες.
Το πρόβλημα δηλαδή αγγίζει το ίδιο το κόμμα και με τον τρόπο που προσπαθεί να διαχειριστεί μία επιχείρηση ουσιαστικά,  καταστρατηγώντας με αυτόν τον τρόπο τις αρχές και τους κανόνες που θέλει να ισχύουν  στην επιχειρηματικότητα.
Φωνάζει για τον τύπο του κατεστημένου όπως τον χαρακτηρίζει, αλλά δίνει  το 70% της  κρατικής χρηματοδότησης για να διατηρήσει τα κομματικά του έντυπα. Με λεφτά των Ελλήνων πολιτών ουσιαστικά.

Μπορεί όμως έτσι επιχειρηματικά να κρατηθεί μια εφημερίδα που  δεν έχει ούτε καν την αποδοχή των συντρόφων του; Που μάλλον  δεν εμπιστεύονται την πολιτική γραμμή που χαράζει η ίδια εφημερίδα,  προτιμώντας να ενημερωθούν από άλλα συστημικά φύλα;
Και αφού   το ίδιο το κόμμα διαχειρίζεται με αυτόν τον τρόπο την επιχειρηματικότητα μέσω μιας επιχείρησης του, τελικά μήπως θα πρέπει να αναθεωρήσει και τις απόψεις του και τις θέσεις του,  στον ευρύτερο επιχειρηματικό κόσμο όπως το αντιλαμβάνεται;
Δεν μπορεί να ζητά από άλλους εργοδότες, αυτά που δεν μπορεί να δώσει το κόμμα του.  Μάλιστα  θα έπρεπε να δίνει το καλύτερο παράδειγμα ως κόμμα που ευαγγελίζεται ότι είναι υπέρ των εργαζομένων και υπέρ της επιχειρηματικότητας.