Έφυγε ο Άξιος Ιερέας Aθ. Ραμανδάνης 

“Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστην τετήρηκα” ( Β΄επιστολή προς Τιμόθεο 4,5-8)

Όσο οι λέξεις – σκέψεις συνωστίζονται μέσα μου με το άκουσμα της κοίμησης του πατρός Αθανασίου και κάνουν την σιωπή ακόμη πιο δυσβάσταχτη και ασυνθηκολόγητη, θεωρώ ως συγχωριανός του και υιός αδελφικού του φίλου επίσης ιερέα, να καταθέσω τα λόγια του Αποστόλου Παύλου ως ελάχιστο φόρο τιμής και επάξιο εξόδιο χαιρετισμό σε ένα ιερέα, που σε όλη την ιερατική ζωή και πορεία τίμησε το ράσο και προδιέγραψε για την ζωή του την ηρωική μοίρα του συνειδητοποιημένου και αφοσιωμένου στην αποστολή του ιερέα, να μην είναι δηλαδή ένας απλός τοποτηρητής της ενορίας του αλλά ένας παπάς που πίστεψε πως το μέτρο ύπαρξης, αξία αποκτά, μόνο μέσα από την πάλη για την υπέρβαση του, με συνεχή έργα και προσφορά προς τον συνάνθρωπο του, ζώντας όχι καθ΄εαυτόν, ούτε εις εαυτόν και δι΄εαυτόν, αλλά για την εκκλησία την οποία υπηρέτησε με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, έχοντας εδραία την πεποίθηση ότι η πορεία μας από τον μάταιο κόσμο δεν είναι ένα απλό καταπίστευμα αλλά θυσιαστική πορεία προς τον πλησίον, επιδεικνύοντας συνάμα εκκλησιαστικό ήθος και χριστιανικό φρόνημα, αλλά και προσήλωση στο απαράγραπτο καθήκον του, ως ιερέας.

Δυστυχώς όμως η μοίρα οργανώνει την δική της στρατηγική ερήμην ημών και η ανθρώπινη ζωή δεν είναι βιολογικά σχεδόν ποτέ διαπραγματεύσιμη. Μόνο με την Πίστη μπορούμε να αναμετρηθούμε νικηφόρα με αυτή, υπερβαίνοντας την χρονικότητα ,την κτιστότητα και την φθαρτότητα.

Καλό Παράδεισο Πατέρα Αθανάσιε και είμαστε σίγουροι ότι θα πρεσβεύεις για όλους μας στην ΄Ανω Ιερουσαλήμ.

Το μήνυμα του Δημάρχου Νέας Προποντίδας

“Ο Δήμος μας σήμερα πενθεί. Θρηνεί για την απώλεια ενός σημαντικού ανθρώπου, που υπηρέτησε την ενορία των Ν. Μουδανιών και προσέφερε στην τοπική κοινωνία για περισσότερα από 50 χρόνια. Με πόνο ψυχής αποχαιρετώ τον πρωτοπρεσβύτερο Αθανάσιο Ραμανδάνη, τον δικό μας παπα- Θανάση.

Τι να πρωτοπεί κανείς για το ήθος του, για τη μόρφωσή του, για την κοινωνική πρόσφορά του; Πόσες  και ποιες λέξεις είναι άραγε οι κατάλληλες για να χωρέσουν το μεγαλείο της ψυχής του; Δυναμικός, δίκαιος με λόγο σοφό και διδακτικό. Χαιρόσουν να συζητάς μαζί του. Έχαιρε τον σεβασμό όλων κι ήταν πάντα εκεί για τον καθένα που ζητούσε τη βοήθειά του. Αγκάλιαζε και στήριζε, όσους είχαν ανάγκη. Ακούραστος, δοτικός, υπηρέτης του Θεού και του λόγου Του.  

Αφιέρωσε όλη τη ζωή του στο ποίμνιο του. Ούτε και τώρα στις δύσκολες στιγμές της πανδημίας, δεν εγκατέλειψε το  έργο του. Πιστός στο καθήκον συνέχιζε να λειτουργεί με συνέπεια. Θυμάμαι την αγάπη στα μάτια του και το πάθος του, όταν με ξενάγησε στον ιερό ναό, για να μου δείξει την κατασκευή του ψηφιδωτού της Πλατυτέρας των Ουρανών και το πόσο περήφανος και χαρούμενος ήταν γι’ αυτό.

Του άρεσε να δημιουργεί, του άρεσε να προσφέρει στον τόπο του. Οραματίστηκε την ανέγερση του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου και δούλεψε σκληρά πολλά χρόνια για να το πετύχει. Το ίδιο και για την Παναγία Κορυφινή. Μεγάλες οι πράξεις του, σπουδαίος ο ίδιος και τεράστιο το κενό που αφήνει.

Για εμένα, πατέρα Αθανάσιε, ήσουν όλα αυτά και πολλά παραπάνω. Υποστηρικτικός, συμβουλευτικός, καθοδηγητικός, οραματιστής, ανήσυχος, δημιουργικός. Μοιραζόμασταν την ίδια αγωνία και την προσπάθεια για το καλό του τόπου. Άφησες πίσω σου ένα πολύ μεγάλο έργο αλλά και μία υπέροχη οικογένεια. Εύχομαι σε όλους δύναμη και κουράγιο.

Εσύ μας βοηθούσες όλους αλλά εμείς δεν καταφέραμε να σε βοηθήσουμε και δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε  να σε αποχαιρετήσουμε, όπως θα σου ταίριαζε.
Ανδρομέδα, Στέλιο και Δέσποινα υπόσχομαι ότι θα συνεχίσω να προσπαθώ μαζί σας, για να πετύχουμε όλα αυτά που θα τον γέμιζαν χαρά και περηφάνια.
Καλό σου ταξίδι σεβαστέ πατέρα. Αιωνία σου η μνήμη.”